‘Een vriendin hoorde op de radio een item over het ZorgErf. Dat is iets voor jou, zei ze. Tuin, dieren, niet opgesloten zijn…

Voor mijn overstap naar het zorgerf werkte ik op een gesloten afdeling. Op een bovenverdieping, met een balkon waar de mensen niet op mochten. Bewoners kwamen alleen buiten met een familielid of vrijwilliger.

Op het ZorgErf werken we letterlijk en figuurlijk ‘buiten’. We beleven de seizoenen. We horen en zien de dieren. De kipjes nodigen uit om ze te verzorgen. We proberen hier te leven hier zoals we thuis ook graag zouden leven.

Het hek van het ZorgErf staat overdag open. Bewoners én medewerkers hebben veel vrijheid. We wandelen, fietsen en bezoeken activiteiten, ook buiten de deur. Zo zijn we in augustus met een aantal bewoners de bloeiende heide gaan bekijken. Een uitje naar de markt vinden de mensen ook altijd leuk.

We runnen samen het huishouden: dagelijks gaan we met bewoners vuilnis wegbrengen, etensrestjes naar de varkens brengen, hout halen voor de open haard. Het erf is slim ingericht, waardoor mensen als vanzelf naar buiten gaan en in beweging komen. Een bewuste strategie. Zo blijven ze actief en vitaal.

Bewoners die zich goed voelen, kunnen je verrassen met leuke uitspraken. Zo zei een man van bijna 100 jaar oud: ‘Op het terras zitten allemaal verkreukelde mensen, ik kom even bij jullie zitten.’

En familie van een overleden bewoner liet ons weten dat we ‘vader echt hadden leren kennen zoals hij was’. We zagen volgens de familie ‘de mens achter de dementie’. Daar doe je het voor toch?’

Motto: Ik zou op het ZorgErf ook mijn vader en moeder laten wonen. Dat vind ik een mooi uitgangspunt, dan doe je het goed.